Μετά τους πλανήτες ,προσεγγίσαμε το θέμα μέρα -νύχτα (β λ. παλαιότερη ανάρτηση).
Άριστη η προσέγγιση από τη συνάδελφο και εγώ με τη σειρά μου ,στην απογευματινή βάρδια , θέλησα να ασχοληθώ περισσότερο ,με το πως φαίνεται μια πόλη ή ένα τοπίο την ημέρα και πως τη νύχτα. Αρχικά περιγράψαμε πως είναι αντίστοιχα την μέρα και πως τη νύχτα η πόλη μας. Είδαμε και κάποιες φωτογραφίες της πόλης της Πάτρας στο υπολογιστή ,δίνοντας περισσότερη έμφαση στον φάρο της και στον Άγιο Ανδρέα ,αλλά και στο πανέμορφο κάστρο της , καθώς και τη γέφυρα Ρίου -Αντιρρίου ,δηλαδή σε μνημεία και σύμβολα χαρακτηριστικά γι'αυτήν την πόλη.
Στη συνέχεια ,θελήσαμε να δούμε εικόνες και από την πρωτεύουσα της πατρίδας μας ,την Αθήνα και φυσικά σταθήκαμε σε ένα από τα σπουδαιότερα ιστορικά μνημεία της ,την Ακρόπολη.
Στη συνέχεια άνοιξα ένα από τα βιβλία με τίτλο ''Μαγικές διαδρομές στην τέχνη '', της Κατερίνας Τζαβάρα .που μας φέρνει κοντά σε έργα του Σπύρου Βασιλείου ,Έλληνα ζωγράφου και σπουδαίου καλλιτέχνη.
Αφού είπαμε λίγα λόγια για το ζωγράφο της καρδιάς μας ...όπως τον αποκαλούν ,με τα έργα του να φωτίζονται από τον ελληνικό ήλιο ,το φεγγάρι ,τη θάλασσα και τον ουρανό , σταθήκαμε σε ένα από αυτά , της Αθήνας με πανσέληνο (1978) .
Σχολιάσαμε τον πίνακα ,βρήκαμε τα βασικά στοιχεία του (φεγγάρι, ουρανός ,πόλη) ,τα χρώματα και τα σχήματα που διακρίνονται, τα υλικά που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης (το έργο φιλοτεχνήθηκε πάνω σε φύλλο ασημιού), είδαμε πως απεικονίζονται τα σπίτια της πόλης (καθαρά σχήματα ,μεγάλες γραμμές ,αφηρημένες πινελιές, ) ,ποια ώρα της ημέρας ζωγράφισε τον πίνακα κ.α. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στη νυχτερινή Αθήνα με τις στέγες των μονοκατοικιών ,τα νεοκλασικά σπίτια, τα περίτεχνα σιδερένια κιγκλιδώματα στα μπαλκόνια και φυσικά την ξακουστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης Ακρόπολη ,που στέκει αγέρωχη εδώ και χιλιετίες πάνω στον ιστορικό και ιερό βράχο.
Ο ίδιος ζωγράφος έχει φιλοτεχνήσει και την Αθήνα της ημέρας (1967),έργο που είδαμε στη συνέχεια , εντοπίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο πινάκων ,το φως και το σκοτάδι που κυριαρχεί αντίστοιχα στους πίνακες κ.τ.λ.
Κάποια μάλιστα στοιχεία τα συγκρίναμε και με τη δική μας πόλη .
Μετά από αυτό ,αποφασίσαμε να μιμηθούμε και εμείς το Σπύρο Βασιλείου και να φτιάξουμε με το δικό μας τρόπο , συνδυάζοντας και τους δύο πίνακες ,την Αθήνα της ημέρας και την Αθήνα της νύχτας. Ζωγραφίσαμε την Ακρόπολη φωτισμένη τη νύχτα από το φως του φεγγαριού και της Πανσελήνου και την ημέρα από το φως του ήλιου ,τα σπίτια και τους δρόμους κ.α., τα οποία κολλήσαμε αντίστοιχα σε δύο κύκλους ,αυτόν της ημέρας και αυτόν της νύχτας.
Ζωγραφίσαμε τον ιερό βράχο...
Έτοιμο το έργο μας.
Την επόμενη μέρα, διαβάσαμε μια πολύ ωραία ιστορία με τίτλο ''το ζηλιάρικο φεγγάρι'' , της Φρ. Χάτογλου ,από το σχολικό ανθολόγιο του νηπιαγωγείου, του ΟΕΔΒ :
Κάποιο δειλινό, καθώς ο Ήλιος έπεφτε νυσταγμένος πίσω από το βουνό, άκουσε να τον φωνάζουν:
– Ε, κυρ Ήλιε! Περίμενε μια στιγμή. Θέλω κάτι να σου πω.
Ήταν το Φεγγάρι. Έτρεχε βιαστικά να προλάβει τον Ήλιο πριν πέσει να κοιμηθεί! Μόλις πλησίασε, του είπε λαχανιασμένα:
Ουφ! Ξέρεις; Καιρό τώρα σε κοιτάζω, καθώς κάνεις βόλτα στον ουρανό, και ζηλεύω τις χρυσές σου αχτίδες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να έρθω και σαν φίλος να σου ζητήσω να μου δώσεις μία. Εσύ έχεις τόσες πολλές, που δε θα σου λείψει η μία αχτίδα που θα μας δώσεις. Ενώ εγώ θα την έχω για στολίδι και συντροφιά στη νυχτερινή μου βόλτα.
Ο Ήλιος τον κοίταξε χαμογελώντας και του είπε:
– Εγώ, φίλε μου κυρ Φέγγαρε, να σου δώσω μια αχτίδα μου. Πρόσεξε όμως μήπως σου φέρει σκοτούρες. Γιατί, ό,τι ταιριάζει στον ένα σε σημαίνει πως ταιριάζει και στον άλλο.
……………………………………………………………………………………………………….η συνέχεια στο σχολικό ανθολόγιο .
Εμείς δραματοποιήσαμε την ιστορία αυτή που μας άρεσε πάρα πολύ .
Το φεγγάρι ,σταματά τον ήλιο που δύει και του ζητά μια ηλιαχτίδα.
Ο ήλιος ,δίνει την ηλιαχτίδα του στο φεγγάρι.
...και αυτό καμαρώνει για το καινούργιο του στολίδι.
Σαν πέρασε λίγο η ώρα και καθώς δεν έλεγε να νυχτώσει ,κάποιοι δυσαρεστήθηκαν και άρχισαν να εκνευρίζονται με το πολύ φώς. Τα πουλιά ...ο σπίνος ,η τσίχλα και η μπεκάτσα , γκρινιάζουν ,γιατί είναι κουρασμένα και τώρα που το σκοτάδι έχει εξαφανιστεί ,δεν μπορούν να κουρνιάσουν στις φωλιές τους και να κοιμηθούν.
Το νυχτολούλουδο ,παραπονιέται ,γιατί δεν μπορεί με τόσο φως ,να ανοίξει τα πέταλά του.
Ο αστροναύτης ,διαμαρτύρεται ,γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του προς το διάστημα.
Όλοι μαζί ,μετά από την προτροπή της σοφής κουκουβάγιας , πήγαν να συναντήσουν το φεγγάρι και να διαμαρτυρηθούν για την λάθος επιλογή που έκανε το φεγγάρι ,να φορέσει στο κεφάλι του μια από τις ακτίνες του ήλιου ,προκαλώντας εκείνη τη βραδιά τόση αναστάτωση.
Με το πρώτο φως της ημέρας ,όταν ο λαμπερός ήλιος ξεπρόβαλε από την ανατολή , το φεγγάρι μετανιωμένο και λίγο τρομαγμένο για τη λαχτάρα που έπαθε την προηγούμενη νύχτα ,έτρεξε να ξαναδώσει την ακτίνα ,που είχε πάρει από τον ήλιο ,λέγοντάς του ,ότι είχε απόλυτο δίκιο, όταν επέμενε ,να μην την κρατήσει.
''Ό,τι ταιριάζει στον έναν ,δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταιριάζει και στον άλλον.''
Τέλος διαβάσαμε ,συζητήσαμε και ζωγραφίσαμε δύο πολύ όμορφα ποιήματα με τίτλο ''καλημέρα '', της Ντίνας Χατζηνικολάου και ''καληνύχτα'' , του Γεώργιου Βιζυηνού , αντίστοιχα, κυκλώνοντας και γράφοντας τις δύο λέξεις .
Άριστη η προσέγγιση από τη συνάδελφο και εγώ με τη σειρά μου ,στην απογευματινή βάρδια , θέλησα να ασχοληθώ περισσότερο ,με το πως φαίνεται μια πόλη ή ένα τοπίο την ημέρα και πως τη νύχτα. Αρχικά περιγράψαμε πως είναι αντίστοιχα την μέρα και πως τη νύχτα η πόλη μας. Είδαμε και κάποιες φωτογραφίες της πόλης της Πάτρας στο υπολογιστή ,δίνοντας περισσότερη έμφαση στον φάρο της και στον Άγιο Ανδρέα ,αλλά και στο πανέμορφο κάστρο της , καθώς και τη γέφυρα Ρίου -Αντιρρίου ,δηλαδή σε μνημεία και σύμβολα χαρακτηριστικά γι'αυτήν την πόλη.
Στη συνέχεια ,θελήσαμε να δούμε εικόνες και από την πρωτεύουσα της πατρίδας μας ,την Αθήνα και φυσικά σταθήκαμε σε ένα από τα σπουδαιότερα ιστορικά μνημεία της ,την Ακρόπολη.
Στη συνέχεια άνοιξα ένα από τα βιβλία με τίτλο ''Μαγικές διαδρομές στην τέχνη '', της Κατερίνας Τζαβάρα .που μας φέρνει κοντά σε έργα του Σπύρου Βασιλείου ,Έλληνα ζωγράφου και σπουδαίου καλλιτέχνη.
Αφού είπαμε λίγα λόγια για το ζωγράφο της καρδιάς μας ...όπως τον αποκαλούν ,με τα έργα του να φωτίζονται από τον ελληνικό ήλιο ,το φεγγάρι ,τη θάλασσα και τον ουρανό , σταθήκαμε σε ένα από αυτά , της Αθήνας με πανσέληνο (1978) .
Σχολιάσαμε τον πίνακα ,βρήκαμε τα βασικά στοιχεία του (φεγγάρι, ουρανός ,πόλη) ,τα χρώματα και τα σχήματα που διακρίνονται, τα υλικά που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης (το έργο φιλοτεχνήθηκε πάνω σε φύλλο ασημιού), είδαμε πως απεικονίζονται τα σπίτια της πόλης (καθαρά σχήματα ,μεγάλες γραμμές ,αφηρημένες πινελιές, ) ,ποια ώρα της ημέρας ζωγράφισε τον πίνακα κ.α. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στη νυχτερινή Αθήνα με τις στέγες των μονοκατοικιών ,τα νεοκλασικά σπίτια, τα περίτεχνα σιδερένια κιγκλιδώματα στα μπαλκόνια και φυσικά την ξακουστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης Ακρόπολη ,που στέκει αγέρωχη εδώ και χιλιετίες πάνω στον ιστορικό και ιερό βράχο.
Ο ίδιος ζωγράφος έχει φιλοτεχνήσει και την Αθήνα της ημέρας (1967),έργο που είδαμε στη συνέχεια , εντοπίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο πινάκων ,το φως και το σκοτάδι που κυριαρχεί αντίστοιχα στους πίνακες κ.τ.λ.
Κάποια μάλιστα στοιχεία τα συγκρίναμε και με τη δική μας πόλη .
Μετά από αυτό ,αποφασίσαμε να μιμηθούμε και εμείς το Σπύρο Βασιλείου και να φτιάξουμε με το δικό μας τρόπο , συνδυάζοντας και τους δύο πίνακες ,την Αθήνα της ημέρας και την Αθήνα της νύχτας. Ζωγραφίσαμε την Ακρόπολη φωτισμένη τη νύχτα από το φως του φεγγαριού και της Πανσελήνου και την ημέρα από το φως του ήλιου ,τα σπίτια και τους δρόμους κ.α., τα οποία κολλήσαμε αντίστοιχα σε δύο κύκλους ,αυτόν της ημέρας και αυτόν της νύχτας.
Την επόμενη μέρα, διαβάσαμε μια πολύ ωραία ιστορία με τίτλο ''το ζηλιάρικο φεγγάρι'' , της Φρ. Χάτογλου ,από το σχολικό ανθολόγιο του νηπιαγωγείου, του ΟΕΔΒ :
Κάποιο δειλινό, καθώς ο Ήλιος έπεφτε νυσταγμένος πίσω από το βουνό, άκουσε να τον φωνάζουν:
– Ε, κυρ Ήλιε! Περίμενε μια στιγμή. Θέλω κάτι να σου πω.
Ήταν το Φεγγάρι. Έτρεχε βιαστικά να προλάβει τον Ήλιο πριν πέσει να κοιμηθεί! Μόλις πλησίασε, του είπε λαχανιασμένα:
Ουφ! Ξέρεις; Καιρό τώρα σε κοιτάζω, καθώς κάνεις βόλτα στον ουρανό, και ζηλεύω τις χρυσές σου αχτίδες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να έρθω και σαν φίλος να σου ζητήσω να μου δώσεις μία. Εσύ έχεις τόσες πολλές, που δε θα σου λείψει η μία αχτίδα που θα μας δώσεις. Ενώ εγώ θα την έχω για στολίδι και συντροφιά στη νυχτερινή μου βόλτα.
Ο Ήλιος τον κοίταξε χαμογελώντας και του είπε:
– Εγώ, φίλε μου κυρ Φέγγαρε, να σου δώσω μια αχτίδα μου. Πρόσεξε όμως μήπως σου φέρει σκοτούρες. Γιατί, ό,τι ταιριάζει στον ένα σε σημαίνει πως ταιριάζει και στον άλλο.
……………………………………………………………………………………………………….η συνέχεια στο σχολικό ανθολόγιο .
Εμείς δραματοποιήσαμε την ιστορία αυτή που μας άρεσε πάρα πολύ .
Το φεγγάρι ,σταματά τον ήλιο που δύει και του ζητά μια ηλιαχτίδα.
Ο ήλιος ,δίνει την ηλιαχτίδα του στο φεγγάρι.
Τελικά το φεγγάρι παραδέχτηκε τα σφάλμα του ,ζήτησε συγνώμη από τους φίλους του ,για την αναστάτωση ,που τους προκάλεσε και αποφάσισε να διπλώσει και να κρύψει κάτω από το σκούφο του , την ηλιαχτίδα που του χάρισε ο ήλιος ,μένοντας ξάγρυπνο μέχρι το πρωί,για να μην του πέσει ο σκούφος και τους ξαναενοχλήσει .
Με το πρώτο φως της ημέρας ,όταν ο λαμπερός ήλιος ξεπρόβαλε από την ανατολή , το φεγγάρι μετανιωμένο και λίγο τρομαγμένο για τη λαχτάρα που έπαθε την προηγούμενη νύχτα ,έτρεξε να ξαναδώσει την ακτίνα ,που είχε πάρει από τον ήλιο ,λέγοντάς του ,ότι είχε απόλυτο δίκιο, όταν επέμενε ,να μην την κρατήσει.
''Ό,τι ταιριάζει στον έναν ,δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταιριάζει και στον άλλον.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.